Å vere bloggfotograf..

…var kjempekjekt.  Kva tid elles har ein ei så god unnskyldning for å fotografere absolutt alt ein ser?  Eller iallfall nesten alt.

Det ideelle ville vore at vi kunne stoppa slik at eg kunne fotografere ordentleg alle motiv eg hadde lyst til, men det var nok ikkje gjennomførbart i praksis.

For det første ville vi ikkje ha kome særleg langt i løpet av dei par-tre vekene vi hadde til rådevelde. 

For det andre: mange stader var det ikkje muleg å vere ute av bilen meir enn 10-15 sekund før ein var så omsverma av mygg at det var ganske umuleg å konsentrere seg om fotografering.

Løysinga vart å fotografere frå bilen, som oftast i fart, og med enkelte små stopp der bilen vart posisjonert slik at det var bra utsikt til motivet gjennom sidevindauget, som så vart rulla ned akkurat så lenge at eg kunne knipse eit par-tre bilde.  Oftast medførte dette ein større eller mindre myggjakt inne i bilen i etterkant, eller dersom vi var i område der vi kunne køyre litt fort, kunne vi bruke diagonalluftingsmetoden, som vi hadde funne var den mest effektive: venstre framvindauge og høgre bakvindauge opnast samstundes under fart, la blåse 10-30 sekundar, gjenta med høgre framvindauge og venstre bakvindauge om nødvendig.  Vi oppdaga dette reint tilfeldig då to diagonalt motsette vindauge vart opna samstundes og ein bunke papir i bakvindauget plutseleg flagra rundt i heile bilen, – det gjorde dei ikkje med alle vindauga opne, som var den metoden vi hadde brukt tidlegare.

Dersom det ikkje regna (mykje), kunne eg og fotografere gjennom ope sidevindauge i fart. Buskas, skilt og gjerde nær vegen blir berre striper i fart, men litt fjerne motiv kan bli ganske bra, forutsett at utsikten ikkje blir hindra av nettopp buskas, skilt eller gjerde. 

 

Autovern var ein pest og ein plage for fotografen.  Her med slagghaugar utanfor Olenogorsk i bakgrunnen.

Kunsten er å halde eit lite auge framover vegen, sjå kvar det kanskje kjem ein åpning i buskene, og så vere klar å knipse akkurat der.  Samstundes må eg også ha eit lite auge på kamera for å sjå at eg får inn motivet eg er ute etter, og nokolunde beint, – det er god hjelp i ein litt stor LCD- skjerm i dette høve.  Endå eit lite auge må vere på vegkanten på utkikk etter greiner eller liknande som kan slå borti kameraet (hugs å stramme kamerareima godt rundt handleddet i tilfelle det glepp ut av handa), og det fjerde vesle auget kikar på vegstandarden med tanke på eventuelle humpar (Til lenger inn på Kola vi kom, til sikrare var det at der var humpar).  Det er betre å knipse rett før ein hump enn rett etterpå, dersom ein då har utsikt til motivet, for det tek litt tid å roe bevegelsane etter ein hump og då kan sjansen vere forbi.  At kameraet fokuserer raskt og også tek bildet relativt raskt etter at utløysarknappen er trykt ned, er definitivt ein fordel.

Butikken i Lovozero kom litt på skakke.  Litt skrå bilde kan heldigvis fiksast på datamaskina i etterkant.

For å få fotografere det som er framfor og på venstre sida av bilen, må ein oftast ty til å fotografere gjennom rutene.  Desse bilda blir nok ikkje fullt så klare.  Det er naudsynt å stille kamera inn på landskapsfotografering slik at det ikkje fokuserar på sjølve ruta.  For å unngå speilbilde i ruta er det lurt å fjerne alle lyse ting på dashbordet, og det er også ein god ide å ha på seg litt mørke kle. 

Vegstrekning på den russiske taigaen.  Ein lapp og luftehol i dashbordet speglar seg i ruta, og det byrjar å bli ganske tett med merke etter insekt.

Etterkvart som frontruta får meir og meir flekkar av insekt, eller regndropar, er det stor sjanse for at desse kjem med på bildet.  Somme tider kan det vere virkningsfullt i bildet, men som regel er det uønska.

Trolsk lys med regndropar i Lofoten

I Lovozero var det så varmt og fuktig ute at frontruta dogga på utsida når klimaanlegget stod på inne i bilen.

Ei ekstra utfordring blir det å fotografere medan vindaugsviskarane går.  I tillegg til å halde auge med motiv og åpningar i landskapet, må eg også beregne at kamera skal fokusere og ta bildet akkurat når vindaugsviskaren er i ned-stilling.  Med litt trening, gjekk dette ganske bra.

   

Ikkje slik, men slik som til høgre.  Klikk for større bilde.

På veg ut frå Apatity mot Kirovsk.

Endå meir avansert blir det når telefonen ringer, – då må alt kameraarbeidet skje med ei hand.  Eit lite og lett kamera er eit «must» i slike tilfelle.

Asbjørn ringde nesten kvar dag, ofte medan vi køyrde.  Då måtte fotograferinga skje med ei hand, og med motviljuge pausar for å kvile fotofingeren.

Elles gjekk mesteparten av fotograferinga føre seg utanfor bilen, – det var mange andre saker som skulle «dokumenterast» enn landskap, byar og hus, blant anna mange av toaletta vi var innom.

Her blir damedoen i Sund foreviga, – det kjem nok ein eigen reportasje om do.

Kvar kveld eller oftare vart bilda lasta inn på datamaskina, og vi gjekk gjennom for å plukke ut det vi ville ha på bloggen sånn i første omgang.

Bodil og eg bloggar inne på kafeen på Ballstad

Det vart ganske mange bilde tilsaman, og dei skulle eg helst ha med meg heim.  Mange frukoststunder vart difor brukte til å brenne cd-ar med foto.

Nokre av fotoa her er det åpenbart ikkje eg som har teke.  Både Tone og Bodil fotograferte, og Johanne filma ein god del.

Johanne ute i landskapet for å posisjonere seg for filming.

Her er det hauk over hauk: Eg har fotografert at Tone fotograferer Johanne som filmar slippen på Ballstad

Turen er nok godt dokumentert ja.

Eldrid

Reklame